Szkoła elementarna w Zbuczynie powstała 15 stycznia 1837 roku i do 1915 roku miała status szkoły jednoklasowej, czterooddziałowej, w której zatrudniony był jeden nauczyciel. Kurs trwał 4 lata. Obowiązki nauczyciela sprawował wówczas Jan Budyta, którego pracę tak ocenił wizytując szkołę ksiądz Sardyński – proboszcz i opiekun: „Pilność ciągła i pracowitość nauczyciela pana Jana Budyty tyle pożytecznego okazała, że uczniowie widoczny postęp uczynili i w czytaniu polskim i łacińskim, w pisaniu i rachunkach pierwszych działań prostych. Dodać tu na pochwałę nauczyciela należy, że tenże wolne od dawania nauk godziny poświęcał jedynie na doskonalenie się w języku rosyjskim, którego udziela także powierzonej mu młodzieży, tak dalece, że na ostatnim popisie okazali uczniowie kaligrafię w charakterze rosyjskim i czytali w tymże języku napisane przez siebie wyjątki”

W 1843 roku stanowisko nauczyciela objął Paweł Wojnarowski. W tym czasie liczba uczniów wynosiła 48 i utrzymywana była ze składek mieszkańców gminy. W 1865 roku szkoła znajdowała się w budynku wynajętym od miejscowego dworu. Z raportu o stanie domu szkolnego do Dyrekcji Naukowej w Siedlcach wynika, iż lokal ten był w bardzo złym stanie.

W 1915 roku za sprawą Polskiej Macierzy Szkolnej została uruchomiona dwuklasowa szkoła pod kierownictwem J. Borkowskiej, która wraz z miejscowym księdzem Edwardem Mankiewiczem brała czynny udział w pracy oświatowej i pozaszkolnej. Organizowali kursy dla dorosłych, zawiązali Koło Młodzieży, uczestniczyli w przygotowaniach różnych uroczystości, odczytów, przedstawień.

W roku szkolnym 1921/1922 do trzyklasowej szkoły w Zbuczynie uczęszczało 130 dzieci. Praca nauczyciela w owym czasie nie należała do łatwych ze względu na trudne warunki lokalowe, brak pomocy finansowej, książek, niechęć rodziców do posyłania dzieci do szkoły.

W 1927 roku powołano do życia Samorząd Uczniowski, a przy nim Kasę Oszczędnościową prowadzoną przez dzieci, pod opieką Mariana Wereszczuka. W tymże roku pojawiła się także wzmianka o drużynie harcerskiej, która czynnie włączyła się w życie kulturalne szkoły. Ówczesna szkoła kultywowała tradycje narodowe. Uroczyście obchodzono rocznice Powstania listopadowego, koronacji Bolesława Chrobrego, Konstytucji 3 Maja, odzyskania niepodległości.

         Wraz z rozwojem szkoły to jest wzrostem liczby uczniów oraz podniesieniem stopnia organizacyjnego zaistniała potrzeba budowy nowej siedziby. Mówiono o tym z rodzicami przy różnych spotkaniach, a szczególnie podkreślał ten fakt ksiądz Emil Olędzki.

W 1932 roku oddano do użytku drewniany budynek szkolny, będący wówczas chlubą Zbuczyna. Obiekt ten użytkowany jest do dziś i mieści się tam  Gminna Biblioteka Publiczna i Ośrodek Kultury.

W miarę upływu czasu doposażano szkołę. W 1934 roku w szkole było zatrudnionych sześciu nauczycieli. Zespół ten był już ustabilizowany związany ze szkołą i środowiskiem.

Trudnym okresem dla szkoły i społeczności zbuczyńskiej były lata 1939 -1945. Niemiecka artyleryjska jednostka wojskowa zajęła budynek szkolny. Okupant hitlerowski założył w Zbuczynie Obowiązkową Dokształcającą Zawodową Szkołę Rolniczą. Nauka w tej szkole trwała 1 rok. Oprócz tej szkoły  w Zbuczynie istniała siedmioklasowa Publiczna Szkoła Powszechna.  W latach 1941-1944 okupant zaostrzył sankcje wobec Polaków. Zabroniono uczyć języka polskiego i geografii. Wprowadzono jako obowiązkowy język niemiecki.  Poza zatwierdzonym przez okupanta programem nauczania odbywało się tajne nauczanie. W Zbuczynie prowadzili je następujący nauczyciele: Honorata Ostrowska, Stanisław Lalak, Mikołaj Wereszczuk, a także Jan Łukawski, który poddany był represjom ze strony okupanta i zginął w obozie w Dębicy. 

Lata powojenne to nowa rzeczywistość polityczna Polski i tworzenie nowych realiów ówczesnej szkoły. W tym okresie wznawiają swoją działalność organizacje i koła zainteresowań. Powstają również organizacje, które nie działały dotychczas, wyrosłe na gruncie nowej rzeczywistości politycznej. Jedną z nich jest Szkolne Koło Odbudowy Warszawy. W pierwszych latach powojennych wznawia działalność  Związek Harcerstwa Polskiego, Szkolne Koło Sportowe, Spółdzielnia Uczniowska i chór.

W czasie kolejnej reformy oświaty w 1976 roku Szkoła Podstawowa w Zbuczynie stała się szkołą zbiorczą. Oprócz dzieci z macierzystego obwodu do szkoły chodziły dzieci z sąsiednich obwodów. W tym okresie do szkoły uczęszczało około 400 uczniów. Nauka odbywała się na dwie zmiany. Funkcję dyrektora w tym czasie sprawował Zbigniew Cisak.

Duża ilość dzieci, wzrost demograficzny i duże obciążenie drewnianego budynku spowodowały konieczność budowy nowej,  szkoły

W latach osiemdziesiątych działający Komitet Rodzicielski zgromadził konieczne fundusze, zakupiono plac, ale niestety –w ciągu kolejnych lat  inwestycja ta nie była uwzględniana w planach wojewódzkich.

Warunki zmusiły do szukania dodatkowych miejsc na sale lekcyjne. Korzystano z domu prywatnego, kilku pomieszczeń parafialnych, zaadoptowanego starego budynku po siedzibie urzędu gminy.

Funkcjonowanie rozproszonej w terenie szkoły wymusiło na społeczeństwie konkretne działania. W oparciu o projekt z początku lat osiemdziesiątych rozpoczęto prace wokół nowego budynku. Rysująca się wizja pięknej szkoły rozbudziła aktywność społeczną. Powstał Społeczny Komitet Budowy Szkoły, którego zadaniem było gromadzenie funduszy i pomoc przy budowie. Wielokrotnie organizowano zbiórki pieniężne na terenie całego obwodu szkolnego.

3 maja 1988 roku – kiedy pojawiły się fundamenty pod nową szkołę nastąpiło uroczyste wmurowanie aktu erekcyjnego. Od tego czasu zaczęły rosnąć ściany kolejnych budynków pomimo narastających trudności finansowych. Ale mimo rodzących się przeciwności – zapał i chęć działania społeczeństwa nie stygły. Szukano różnych form pozyskiwania funduszy.

            W 1990 roku z inicjatywy księdza Wiesława Niewęgłowskiego – Krajowego Duszpasterza Środowisk Twórczych, ziomka zbuczyńskiego – przy wielkim zaangażowaniu ówczesnych władz gminnych zorganizowano festyn z udziałem znanych aktorów 
z Warszawy. Dochód z tej imprezy – przeszło 30 mln zł – w całości przekazano na potrzeby budującej się szkoły.

Z biegiem lat ogromny koszt inwestycji przerastał lokalne możliwości i w styczniu 1992 roku kiedy wszystkie przesłanki wskazywały na to, że budowa zostanie przerwana, z pomocą przyszedł ówczesny minister Edukacji Narodowej profesor Andrzej Stelmachowski przekazując na ten cel znaczącą kwotę -3,5 mld złotych.

3 maja 1993 roku nastąpiło uroczyste oddanie do użytku pierwszego z trzech segmentów pawilonu wraz z łącznikiem, w skład którego weszło: 10 pięknych sal lekcyjnych, przestronne hole, łazienki, pomieszczenie na świetlicę, bibliotekę, pokój nauczycielski i pokoje administracyjne. Nauka w tym czasie odbywała się na dwie zmiany. I tak zakończył się I etap wielkie inwestycji.

Funkcję dyrektora  przez cały okres budowy sprawowała Izabela Sysik.

Drugi segment z całego kompleksu szkolnego uroczyście oddany został 18 października 1996 roku. Według założeń projektowych przeznaczony był dla klas I – III. Od tego roku praca w Szkole Podstawowej w Zbuczynie zaczęła odbywać się na jedną zmianę.

19 maja 1999 roku miało miejsce niezwykle ważne dla szkoły wydarzenie. W tym dniu odbyła się uroczystość nadania Szkole Podstawowej imienia Jana Pawła II.

Rok 1999 to czas kolejnej reformy polskiej oświaty. Znów okazało się, że szkolna baza jest niewystarczająca, bo trzeba tworzyć gimnazjum. I tak 17 października 2002 roku nastąpiło zakończenie III etapu budowy. Przybyły 4 sale lekcyjne, biblioteka z czytelnią, pomieszczenia administracyjne przeznaczone dla gimnazjum.

W międzyczasie – jesienią  2000 roku rozpoczęto budowę hali sportowej. Trwała ona 3 lata. 23 października 2003 roku nastąpiło uroczyste otwarcie sali gimnastycznej oraz stołówki szkolnej.

Od 1 września 2019 roku przestały istnieć gimnazja i nasza szkoła ponownie stała się Szkołą Podstawową im. Jana Pawła II.